Anayasa Mahkemesi, varlık şirketlerinin kuruldukları takvim yılı ve bunu izleyen beş yıl süresince 488 sayılı Damga Vergisi Kanunu’na göre ödenecek damga vergisinden, 492 sayılı Harçlar Kanunu’na göre ödenecek harçlardan, her ne nam altında olursa olsun tahsil edilecek tutarlar 6802 sayılı Gider Vergileri Kanunu gereği ödenecek banka ve sigorta muameleleri vergisinden, kaynak kullanımını destekleme fonuna yapılacak kesintilerden ve 4054 sayılı Rekabetin Korunması Hakkında Kanun’un 39’uncu maddesi hükmünden muafiyet sağlayan 5411 sayılı Bankacılık Kanunu’nun 143. maddesi 6. fıkrasının Anayasa’ya aykırılığı iddiasıyla iptali talebiyle başvuran Erzurum Asliye Ticaret Mahkemesi’nin itirazını reddetti.
Anayasa Mahkemesi, 2020/44 karar sayılı, 10.09.2020 tarihli kararına gerekçe olarak, benzer durumda olanlar arasında bir kısmın lehine getirilen düzenlemenin ayrıcalık niteliğinde olmaması için nesnel ve makul bir nedene dayanıp ölçülü olması gerektiği, ulusal ekonominin gereklerine uygun olarak kanun koyucunun anayasal sınırlar içinde düzenleme yapabileceğini, varlık yönetim şirketleri tarafından devralınan alacakların sorunlu alacaklar olduğunu ve işbu devralınan alacakların nakde çevrilememe veya gerçek değeri üzerinden nakde çevrilmeme ihtimalinin bulunduğunu, varlık şirketlerinin bu sorunlu alacakları devralmasıyla finans piyasası aktörlerinin bilançolarını iyileştirme imkânı bulduğu ve söz konusu düzenlemeyle varlık şirketlerinin teşvik edildiği dolayısıyla düzenlemenin makul bir nedene dayanıp ölçülü olduğunu gerekçe göstermiştir.
Kaynak: https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2020/10/20201027-9.pdf
